Ժամանակը բաժանվեց երկու տարաբևեռ մասի՝ նախակորոնավիրուսային և
հետկորոնավիրուսային դարաշրջանների,որոնք սկզբունքորեն տարբեր իրողություններ
են: Սա յուրատեսակ մի ջրբաժան եղավ մարդկանց պատկերացումների և ըմբռնումների
առումով: Թվում է, թե մենք գործ ունենք ցիկլային զարգացման մի երևույթի հետ:
Նախկինում եղել է աղավաղված մի աշխարհ, ծուռ հայելիների թագավորություն,
ուր չեն եղել ճշմարտություն, արդարություն և մաքրություն: Մարդկանց հասցրել էին
ծայրահեղ աղքատության և հոգևոր դատարկության: Մենք մոռացել էինք կյանքի
մշակույթը և ապրում էին անհետաքրքիր և անլիարժեք: Սա զգալիորեն նսեմացնում էր
կյանքի արժեքներն ու իմաստը՝ կեցությունը վերածելով տաղտկալի և անհեթեթ մի
ոլորտի:
Այժմ մարդիկ արդեն ձանձրացել են այդ ամենից և այլևս չեն ուզում ապրել
հնացած և իրենց դարն ապրած հասկացություններով: Իր դերն է կատարում
ինքնահայեցումը: Մենք սկսում ենք ավելի ուշադիր լինել մեր ներաշխարհի, հույզերի և
ապրումների նկատմամբ: Տափակ և ճղճիմ երևույթները մեզ արդեն հոգնեցնում են:
Նյութական իրողություններն այլևս քիչ են ճնշում մեր գիտակցության և հոգեբանության
վրա:
Մենք ակամա հայացքներս հառում ենք դեպի Երկինք, դեպի Տիեզերք, ուր թերևս
գտնենք մեզ հուզող հարցերի պատասխանները: Իսկ վերին հեռաստանները մեզ ձգում
են մի անմեկնելի հրապույրով ու գրավիչ պատկերներով: Մարդիկ ցանկանում են
մոռանալ հուսահատությունը, հոգսը, անելանելիությունը և ընկճախտը, որպեսզի
վայելեն կյանքի ամբողջ բերկրանքը: Եվ սա օրինաչափ հոգեվիճակ է:
Իսկ ինչու՞ մենք այդքան երկչոտ ենք և անվստահ: Մի՞թե չունենք ուժեղ կամք և
հաստատակամություն, որպեսզի հասնենք երջանիկ ու անվրդով կեցության: Մարդը
ինքնաճանաչման ընթացքում է և շուտով կունենա երևակայության թևեր, որոնք նրան
կհասցնեն դեպի բաղձալի նպատակներ: Կարծում ենք, որ սա է ապրելու
հետաքրքրությունը:
Մարդիկ կարիք ունեն ուսուցիչների և խնամարկուների(կուրատորների), որոնք
կարող են օգնել ու սատարել: Այո, հոգածությունը և խնամքը հանրային ուշադրության
առարկա են, իսկ հասարակությունը ապրում է մարդասիրական և այլասիրական
սկզբունքներով: Մինչդեռ անցյալում մարդը ոչ մի արժեք չուներ և արհամարհված էր:
Հիմա փոխվում են ըմբռնումները և ընկալումները: Նաև մեր հայացքը կյանքի
նկատմամբ:
2
Ներկայումս կտրուկ մեծանում է պահանջարկը արվեստի և գրականության
նակտամամբ: Մեզ ձգում է գեղեցկի, վեհի ու վսեմի աշխարհը՝ տանելով մի զարմանալի
ճամփորդության և կրթելով մեր հոգին: Մենք սկսում ենք ապրել համամոլորակային
զգացումներով և գեղագիտական պատկերացումներով: Չէ՞ որ մարդկությունը
միասնական հասկացություն է: Շնչելն ավելի դյուրին է դառնում, և մարդն սկսում է
ավելի շատ ժամանակ հատկացնել հոգևոր և մշակութային իր պահանջմունքներին: Իսկ
այս երևույթը բարձրացնում է կյանքի նշաձողը:
Ես փակում եմ աչքերս և ընկղմվում չքնաղ մի աշխարհի մեջ, ուր չկան
տառապանքներ, հուսահատություն, մաղձ և չարություն: Սա, հավանաբար, մերձակա
մեր կյանքն է՝ լի անակնկալներով և բաղձալի հույզերով: Մարդը բնության և Տիեզերքի մի
մասնիկն է ու ապրում է այդ իրականությամբ՝ կառուցելով ապագայի իր շքեղ
դղյակները: Ի վերջո, հաստատվելու է վայելքի մթնոլորտ: Մարդկությունը շարժվում է
ներդաշնակության, ամբողջականության, բարության և արդարության օրենքներով ու
սկզբունքներով, որոնք հանգեցնում են խաղաղ և հանգիստ կեցության:
Ռուբեն Նահատակյան
28.04.2020թ